Drzeworyt wodny
Drzeworyt wodny to stara i już rzadko używana technika graficzna. Powstała w czasach dynastii Tang (618-907 n.e.), jako technika czarno-biała, by pod koniec dynastii Ming ( 1368-1644 n.e.) ewoluować w kierunku techniki wielokolorowej.
Początkowo służył jako ilustracja książkowa. Przedstawiał mitologiczne zwierzęta, diagramy, istoty boskie. Po wynalezieniu sposobu odbijania kolorowego, za pomocą dodawanych do pierwotnego klocka kolejnych elementów, które zabarwione innymi kolorowymi tuszami dawały w efekcie odbitkę kolorową, zaczęto wykorzystywać go do kopiowania arcydzieł malarstwa chińskiego.
Drugą funkcją tego nowego kolorowego drzeworytu było (i jest) wykorzystywanie go do odbijania tak zwanych „drzeworytów noworocznych”, to jest plansz zawierających życzenia noworoczne, na których to oprócz tekstu umieszczano sylwetki bóstw opiekuńczych, zwierząt czy ozdobnych roślin. Stąd pochodzą inne nazwy tej techniki „drzeworyt noworoczny” lub „obrazki jednoroczne”. Gdy zbliżał się nowy rok, stare drzeworyty niszczono, by zrobiły miejsce nowym.
Drzeworyt chiński stał się podstawą słynnego drzeworytu japońskiego, z tym że należy pamiętać że chiński był pierwszy. Różni się on od tradycyjnego drzeworytu europejskiego zwanego niekiedy sztorcowym kilkoma cechami. Chiński jest przeważnie kolorowy i służy do kopiowania obrazów mistrzów. Drugą różnicą jest materiał w którym rzeźbi się odbijany później motyw. W drzeworycie europejskim wykorzystuje się twarde gatunki drewna (np. bukszpan) a powierzchnia na której powstaje obraz jest wynikiem cięcia klocków drewna w poprzek włókien (słojów). W technice chińskiej zaś wykorzystuje się raczej miękkie gatunki drewna (brzoza, grusza) cięte wzdłuż słojów. Ten europejski odbija się za pomocą prasy i jako medium służy farba drukarska, a chiński drzeworyt powstaje na skutek zabarwienia matrycy wodnym tuszem chińskim i przeciągnięciu po papierze położonym na zmoczonej tuszem matrycy, kawałkiem drewna owiniętego końskim włosiem.
Chiński drzeworyt wodny, jako technika czarno biała, poprzez swoje rozlanie i mniejszą niż sztorcowy precyzję, stanowi bardzo ciekawą technikę graficzną.